Stanowisko w zakresie przewożenia małoletnich do placówek interwencyjnych lub opiekuńczych na żądanie kuratora sądowego wykonującego postanowienie sądu rodzinnego o przymusowym odebraniu dziecka w trybie art. 598 kodeksu postępowania cywilnego - Prawo - Wydział Doskonalenia Zawodowego KSP

Art. 14 ust. 2 Ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji, nakłada na Policję obowiązek wykonywania czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach.

Należy pamiętać, że policjanci w toku wykonywanych czynności służbowych mają obowiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka (art. 14 ust. 3 Ustawy o Policji). Ponadto realizując czynności z udziałem osób małoletnich, zgodnie z Ustawą z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz Ustawą z dnia 28 października 1982 roku o postępowaniu w sprawach nieletnich, kierują się przede wszystkim dobrem dziecka.

Podstawa prawna do udzielania pomocy kuratorom jest zawarta w art. 9 pkt 5 Ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku o kuratorach sądowych, zgodnie z którym kurator zawodowy wykonując swoje obowiązki służbowe ma prawo do żądania od Policji oraz innych organów lub instytucji państwowych, organów samorządu terytorialnego, stowarzyszeń i organizacji społecznych w zakresie ich działania, a także od osób fizycznych, pomocy w wykonywaniu czynności służbowych.

Artykuł 59811 § 3 kodeksu postępowania cywilnego stanowi, że jeżeli zobowiązany lub inne osoby przeszkadzają w wykonaniu orzeczenia w miejscu pobytu osoby podlegającej władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką, na żądanie kuratora sądowego Policja usunie te osoby z miejsca wykonywania orzeczenia.

Opierając się na obowiązujących przepisach, stwierdzić należy, ze rola Policji w przypadku udzielania pomocy kuratorowi sądowemu, polega na zapewnieniu bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom czynności, zwłaszcza osobie podlegającej władzy rodzicielskiej i kuratorowi sądowemu oraz pomocy przy czynnościach związanych z przymusowym odebraniem osoby podlegającej władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką.

Natomiast odnosząc się do kwestii żądań kuratorów sądowych w zakresie  przewożenia odbieranych małoletnich pojazdami służbowymi przez Policję, należy jednoznacznie stwierdzić, że są one bezpodstawne. W tym przypadku należy odnieść się do art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.). Przepis ten stanowi że obowiązek przewożenia dziecka w foteliku ochronnym lub innym urządzeniu do przewożenia dzieci, odpowiadającym wadze i wzrostowi dziecka oraz właściwym warunkom technicznym nie dotyczy przewozu: taksówką osobową, pojazdem pogotowia ratunkowego lub Policji. Jednakże brak jest szczegółowych regulacji prawnych dotyczących zasad i wymogów w zakresie wyposażenia środków transportu wykorzystywanych do przewożenia dzieci, czy też wytycznych dotyczących udziału osób dorosłych uczestniczących w przewozie dzieci wykonywanych przez Policję. Dlatego funkcjonariusze podczas interwencji, w sytuacjach gdy zachodzi konieczność przewiezienia małego dziecka i umieszczenia go we właściwej placówce zapewniającej opiekę, w miarę możliwości korzystają z pojazdów pogotowia ratunkowego.
Należy zauważyć, że już sam fakt odebrania dziecka z rodziny jest dla niego stresującą okolicznością, a przewożenie go w radiowozie może pogłębić to zjawisko. Mając powyższe na uwadze wydaje się słusznym, aby kurator który dokonuje odebrania takiej osoby z rodziny, kierując się dobrem dziecka, we własnym zakresie zadbał o pojazd, którym będzie możliwe bezpieczne, zgodne z obowiązującym stanem prawnym przewiezienie takiego dziecka do wyznaczonej placówki.


Pismo sygnowane podpisem:
Zastępca Dyrektora
Biura Prewencji
Komendy Głównej Policji
    
podinsp. Marek WALCZAK

źródło: Biuro Prewencji KGP